Jezioro Szkoderskie

Największe jezioro Półwyspu Bałkańskiego, położone na granicy Albanii i Czarnogóry, to prawdziwa perełka krajobrazowa, historyczna i przyrodnicza, eldorado dla miłośników dzikiej przyrody, zamieszkiwane przez niezliczone gatunki zwierząt, z których najsłynniejszym jest pelikan kędzierzawy, symbol jeziora i Parku Narodowego. Wzdłuż brzegu ciągnie się pas wysepek, na których w XIV i XV wieku powstały zabytkowe monastery i zamki, a gdzieniegdzie dostrzec można wąskie, kamieniste plaże. Jedną z najbardziej znanych warowni jest Grmozur, zbudowana w 1843 roku przez Turków na kamienistej wyspie w zatoce Godinje, a następnie przekształcona w więzienie. Wedle jednego z podań, w miejscu tym nie można było uwięzić nikogo, kto potrafił pływać, co więcej – zasada ta stosowała się także i do strażników, a jeśli komuś udało się uciec, strażnik skazywany był na odbycie w jego miejsce reszty wyroku. Ponoć ucieczka udała się zaledwie dwóm więźniom, którzy dopłynęli do brzegu, używając jako tratwy… drzwi do więzienia.

W zależności od pory roku, jezioro zmienia swe oblicze. Jesienią, gdy padają deszcze, błękitna woda zdaje się wylewać z brzegów, natomiast latem przybiera srebrzystą barwę mieniąc się w słońcu, a albańskie góry przeglądają się w jej powierzchni. Jezioro zasilane jest nie tylko przez różne rzeki, lecz także przez 50 źródeł krasowych, znanych jako oke – „oczy”, zatoki o głębokości sporo przewyższającej dno zbiornika, które zapewniają ciągły napływ nieskazitelnie czystej wody. Po obszarze chronionym wokół jeziora wiodą cztery piesze szlaki o różnym stopniu trudności, z których część wiedzie przez dawne wsie pośród opuszczonych młynów, kamiennych domów i zarastających trawą mostów.